στερνό αντίο στον "ρουμάνο γιατρό"

γράφει ο Νίκος Β.

Πριν δύο ώρες περίπου μου τηλεφώνησε ο Γιώργος, ο πατέρας του "ρουμάνου γιατρού". Κλαίγοντας μου ανακοίνωσε τον πρόσφατο θάνατο του γιου του από αιφνίδια λοίμωξη, πριν ακόμη κλείσει τα 40 του. Δεν βρήκε το κουράγιο να με ενημερώσει για την κηδεία επειδή βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Βρήκε το κουράγιο σήμερα όμως. Πρώτη φορά άκουσα αυτόν τον πρόσχαρο άνδρα, τον χαμογελαστό συνεργάτη, τον ακούραστο πωλητή, να πνίγεται σε λυγμούς και να με ρωτά αποκαρδιωμένος: "τί να κάνω με τα 2 εγγόνια μου τώρα;" Δεν ήξερα τι να του απαντήσω, εγώ που πάντα έχω στην άκρη της γλώσσας μου μία γρήγορη ατάκα, μία παρήγορη κουβέντα. Τώρα σιώπησα. "Δεν έχω λόγια Γιώργο" του είπα. 


Κάτι τέτοιες στιγμές αδειάζεις από ιδέες, στερεύει η έμπνευση. Πριν κλείσουμε το τηλέφωνο, του υποσχέθηκα να τον συναντήσω από κοντά.  Αμέσως μετά σκέφθηκα να τηλεφωνήσω στα ξαδέλφια του γιατρού στην Θεσσαλονίκη. Μιλώντας με τον ξάδελφό του ήρθε και η δική μου σειρά να κλάψω, έτσι ξελάφρωσα και εγώ. Πριν αντικρίσω τον Γιώργο μαζί με τα ορφανά εγγόνια του, θέλω να αφήσω ένα άνθος στον "ρουμάνο γιατρό" στο νεκροταφείο. Θεωρώ επίσης χρέος μου να γράψω αυτές τις σειρές επειδή δεν πήγα στην κηδεία και θα ήθελα να τιμήσω τον παλιό μου φίλο με αυτόν τον τρόπο. 

Αντίο γιατρέ. Ήσουν ευγενικός, αληθινός, φιλότιμος και πρόσχαρος όπως και οι γονείς σου που σε λάτρευαν αφού ήσουν το καμάρι τους, ο μοναχογιός τους. Σε ευχαριστώ για την φιλοξενία στην Κωστάντζα τις 2 φορές που σε επισκεφθήκαμε μαζί με τον Δημήτρη, την ξέγνοιαστη εκείνη εποχή πριν φτιάξουμε τις οικογένειές μας. Εσύ ξεχώριζες ανάμεσα στους άλλους Έλληνες φοιτητές που σπουδάζατε στην Ρουμανία. Ήσουν ίσως ο πιο φιλότιμος και τιμούσες τον ιδρώτα των γονιών σου που σε στήριξαν για να σπουδάσεις ιατρική σε ξένη χώρα. Δεν ξεχνώ την αγωνία σου να αποκτήσεις την αναγνώριση του πτυχίου σου στις εξετάσεις του δικ.α.τ.σ.α. Πέρασες μετά άλλες αγωνίες έως ότου τελειώσεις την θητεία σου και ολοκληρώσεις τις σπουδές της ειδικότητάς σου. Λυπούμαι που δεν συναντιόμαστε συχνότερα, παρά μόνο επικοινωνούσαμε τηλεφωνικά. Δυστυχώς το πρόγραμμα του νέου γιατρού δεν σου επέτρεπε να βρίσκεσαι με τους φίλους σου. Θυμάμαι τελευταία φορά που ανταμώσαμε ήταν στην βάφτιση της πρώτης σου κόρης στον Γοργοπόταμο. Αφού γεννήθηκε και η δεύτερη, συνάντησα τον πατέρα σου που ήταν υπερήφανος για εσένα. Σε ευχαριστώ γιατρέ για τις συμβουλές που μου έδωσες όταν έπαθα την επιδιδυμίτιδα από νοσοκομειακή λοίμωξη. Θαρρώ πως μία παρόμοια λοίμωξη σε νίκησε και εσένα, δεν βρήκα το κουράγιο να ρωτήσω τις λεπτομέρειες. Εσύ ηττήθηκες στο πεδίο της μάχης αγωνιζόμενος να θεραπεύσεις τους συνανθρώπους σου 3 μόλις χρόνια αφότου πήρες την ειδικότητά σου και ξεκίνησες να εργάζεσαι στο δημόσιο νοσοκομείο. Έπεσες στο καθήκον γιατρέ, όπως ο στρατιώτης στον πόλεμο. 

Ως καλύτερη ανάμνηση κράτησα τις διακοπές μας στη Νάξο το 2004, όταν ξεκίνησαν οι ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα και βλέπαμε την τελετή έναρξης από το κάμπινγκ. Εκείνη η αλλοπρόσαλλη αντροπαρέα δεν ξεχνιέται ποτέ. Αν με ρωτήσεις πόσοι ήμασταν τότε μαζί δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως πως εσύ ήσουν ο πιο λογικός, ο πιο διαλλακτικός ανάμεσά μας, εκείνος που μπορούσα να εμπιστευθώ και να μιλήσω μαζί του με σοβαρότητα, αν και ήσουν αρκετά χρόνια νεώτερός μου. Δεν θα ξεχάσω το χιούμορ, την καλοσύνη και την ευγένειά σου γιατρέ. Για αυτές σου τις αρετές θα σε θυμόμαστε όλοι. Όση αγάπη και χαρά μοίραζες στους γύρω σου όταν ζούσες, τόση λύπη και στενοχώρια νιώθει η οικογένειά σου τώρα που έφυγες. Εύχομαι οι κόρες σου να μεγαλώσουν σε μια καλύτερη Ελλάδα και η γυναίκα σου να βρίσκει πάντοτε το κουράγιο να τις στηρίζει. Σου στέλνω αυτή την επιστολή και στο email σου όπως συνήθιζα με τις υπόλοιπες αναρτήσεις του ιστολογίου. Εύχομαι να την διαβάσεις από εκεί που βρίσκεσαι. 
Αιωνία σου η μνήμη γιατρέ.