γράφει ο Νίκος Β.
Ο διεθνιστικός ισλαμισμός είναι ο σύγχρονος κομμουνισμός, με την διαφορά πως αντί να επικεντρώνεται η δράση του στην Ευρώπη όπως το σοβιετικό πρότυπο διακυβέρνησης, ευδοκιμεί στις μουσουλμανικές χώρες βόρειας Αφρικής και μέσης Ανατολής. Οι σιωνιστές έχουν καταφέρει –προσωρινά - να χειραγωγήσουν και χρησιμοποιούν εκ νέου το διεθνιστικό αυτό σύστημα εισβολής και εκμηδενισμού των εθνικών εξουσιών που αντιτίθεται στα σχέδιά τους. Μετά την εκμηδένιση των καθεστώτων του Αφγανιστάν και Ιράκ και την «εξουδετέρωση» της διεθνούς τρομοκρατίας στο πρόσωπο του Μπιν Λάντεν, όλες οι «επαναστάσεις» της αραβικής άνοιξης στην Αίγυπτο, Τυνησία, Λιβύη, Συρία έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά: Ευαγγελίζονται την αποκατάσταση της δημοκρατίας στις χώρες όπου ξεσπούν, πολιτικά εκφράζονται από την «μουσουλμανική αδελφότητα» και στρατιωτικά επανδρώνονται από την ίδια την Αλκάϊντα που υποτίθεται πως ηττήθηκε, αλλά ανεπισήμως συνεχίζει να εκπαιδεύεται στην ισλαμιστική Τουρκία του Ερντογάν! Ας μην απορούμε λοιπόν γιατί δεν γίνονται πορτοκαλί επαναστάσεις στην Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, Αραβικά Εμιράτα και Τουρκία χώρες που ήδη ανήκουν στον ασφυκτικό κύκλο τραπεζικής επιρροής και ενεργειακού ελέγχου των Αμερικανοσιωνιστών. Ο όρος και μόνο αραβική άνοιξη υποδηλώνει ξεκάθαρα τον επαναλαμβανόμενο ή μεταδιδόμενο ασύμμετρο ανταρτοπόλεμο στα καθεστώτα των αραβικών εθνών της Μεσογείου, πάντοτε με το πρόσχημα της αποκατάστασης «δημοκρατικότερων καθεστώτων».
