ζωοπάθεια, η αλλιώς νοσηρή ζωοφιλία

γράφει ο Νίκος Β.

Ζωοπάθεια είναι η απόλυτη προσήλωση του ανθρώπου σε ένα ή περισσότερα κατοικίδια ή αδέσποτα ζώα. Ο ζωοπαθής φιλόζωος συμπεριφέρεται στο ζώο με την ίδια ή συνήθως μεγαλύτερη αφοσίωση που δείχνει άνθρωπος σε άνθρωπο, ακόμη και μητέρα προς το παιδί της. Η λατρεία αυτή εξηγείται εάν αναλογιστούμε πως το ζώο αποτελεί για τον ζωοπαθή ένα μικρό, αξιολάτρευτο, αλλά και απροστάτευτο πλάσμα που έχει την ανάγκη του εφ' όρου ζωής.
Παρομοιάζεται μόνον με την μητρική αγάπη στην βρεφική και νηπιακή ηλικία, όταν το μικρό παιδί έχει την απόλυτη ανάγκη της φροντίδας των γονιών του.  Διαφέρει από την ιδιότητα του γονέα στο γεγονός ότι ο κάτοχος κάποιου ζώου  έχει την υποχρέωση να το φροντίζει σαν ένα παντοτινό νήπιο, αφού η νοητική εξέλιξη οποιουδήποτε ζώου δεν φθάνει ποτέ αυτήν ενός υγιούς παιδιού. Συχνά ο ζωοπαθής ταυτίζει το ζώο με το νοητικώς καθυστερημένο παιδί φθάνοντας στην παθολογική εξάρτηση με αυτό.
Ο φιλόζωος αυτός κατασκευάζει πολύπλοκο δίκτυο δικών του υποχρεώσεων απέναντι στο ζώο, δίνοντας την εικόνα κάποιου στον οποίο ανατέθηκε η θεϊκή αποστολή της ανατροφής του συγκεκριμένου ζώου ή γενικότερα όλων των ζώων που συναντά στην ζωή του. Η αποστολή του ζωοπαθούς γίνεται περισσότερο σημαντική όταν το αντικείμενο της λατρείας του είναι ένα άρρωστο ή τραυματισμένο ζώο. Εκεί τα συμπτώματα της ζωοπάθειας είναι η ολοκληρωτική αφοσίωση σε βάρος των ανθρωπίνων σχέσεων με το κοινωνικό του περιβάλλον ή την οικογένειά του ακόμη. Η ζωοπάθεια εμφανίζεται στις  γυναίκες συχνότερα, ιδιαιτέρως στις ανύπαντρες. Δεν αποκλείεται όμως ακόμη και μια παντρεμένη γυναίκα να προσηλωθεί παθολογικά σε ένα κατοικίδιο. Μια παντρεμένη μητέρα εκδηλώνει ζωοπάθεια όταν θέλει να αποφύγει την ευθύνη ενός ακόμη παιδιού. Μια παντρεμένη άτεκνη γυναίκα εκδηλώνει ζωοπάθεια όταν δεν μπορεί να τεκνοποιήσει.