γράφει ο Νίκος Β.
Αντίο τοξική Αττική.
Μεταναστεύω και δραπετεύω:
Από τα εκατομμύρια των τρομαγμένων Αττικέων, τους εκατοντάδες χιλιάδες φοβικούς δημοσίους υπαλλήλους, τους εκατοντάδες χιλιάδες άφοβους λαθρομετανάστες και τα άθρησκα σχολεία της γριπικής εκπαίδευσης.
Από τις αφισοντυμένες μαρξο-κολώνες, τους αντιφα-τοίχους του παππού Σόρος, τα ομοφυλοφιλικά στέκια και τις ετήσιες παρελάσεις ανωμαλίας της γιαγιάς Γκίλμπερτ.
Από τους αποστειρωμένους ναούς, τους ιερείς πειθαρχείν τοις βουλευταίς παρά τω Θεώ και τους γριποχέστες α-πιστούς που ασπάζονται τις εικόνες πίσω από τα φίμωτρα.
Από τα εξονυχιστικά βλέμματα των γριπο-κυνηγών και τις ρομποτικές καλημέρες των ολίγων γειτόνων που διασταυρώναμε τα βλέμματα.
Από τα αμέτρητα κι αμείλικτα φανάρια με τους τριτοκοσμικούς υαλοκαθαριστήρες και τους εφευρετικούς επαίτες τους.
Από τα διαδοχικά σουβλατζίδικα κι εσπρεσάδικα με τα ντιλίβερι του νυκτερινού κινδύνου και τα επικίνδυνα προπατζίδικα του ημερήσιου τζόγου.
Από τα τσιμεντένιο λεκανοπέδιο και τα κατακαημένα βουνά που το περιστοιχίζουν.
Από τα αλσύλλια με τους χρήστες κάνναβης, τους φιμωμένους φιλόζωους, τους αφίμωτους σκύλους τους και τα κακά τους.
Από τις μελλοθάνατες γάτες που ζουν και αναπαράγονται επάνω στην άσφαλτο και μέσα στους πλούσιους κάδους σκουπιδιών.
Από τις πολυκατοικίες με τα μπάρμπεκιου στα μπαλκόνια, τα πλήρη πεζοδρόμια με δένδρα, γλάστρες και τροχοφόρα, χωρίς όμως χώρο για τους πεζούς..
Από την 24ωρη τροχαία παράνοια, τα εκκωφαντικά δίτροχα και τα διαπασών μουσικά τετράτροχα με τον έναν επιβάτη.
Ξέρω πως εκεί που πηγαίνω δεν θα είναι τέλεια. Θα είναι όμως σίγουρα καλύτερα από την απάνθρωπη και αφύσικη Αττική.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Για τα χρόνια που μου μένουν να ζήσω, για τα παιδιά μου, για το στοίχημα που έχασαν οι υπόλοιποι Αθηναίοι. Για την αποκέντρωση, για την Ελλάδα ρε γαμώ το!
