συμπάσχουσα συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη

γράφει ο Νίκος Β.

Ταξιδεύω τακτικά στην Θεσσαλονίκη για επαγγελματικούς λόγους.

Η λυπηρή εικόνα που αντικρίζει κανείς πλέον στην συμπρωτεύουσα είναι η ίδια εικόνα που προσωπικά αντικρίζω τα τελευταία 3 χρόνια στην Αθήνα, από τότε που ο Καμίνης ανέλαβε να νοικοκυρέψει την πρωτεύουσα. Μία πόλη παρατημένη στις ορέξεις των αναρχικών και λοιπών νεολαίων της στρεβλής προόδου. Έτσι και στην Θεσσαλονίκη ευημερούν πλέον μόνο τα γκράφιτι και οι λερωμένοι τοίχοι από τα αντι-εξουσιαστικά ευφυολογήματα των σορό-παιδων, οι λερωμένοι δρόμοι από την ανεπαρκή υπηρεσία καθαριότητας του τυχάρπαστου δημάρχου Μπουτάρη. Μπορεί ο δήμαρχος να μην καταφέρνει να καθαρίσει την πόλη, φροντίζει όμως να καθαρίζει την συνείδηση των δημοτών από την εθνική τους υπόσταση, υπερτονίζοντας την Τουρκική και Εβραϊκή προϊστορία με διαρκές μουσείο παρακαλώ. 

Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η ανάλογη υπηρεσία υποδοχής «κακόμοιρων προσφύγων» οι οποίοι βαπτίζονται έτσι με την μέθοδο της αίτησης ασύλου στην ανεκτική Ελλάδα του 21^ου αιώνα. Εδώ φυσικά παίζει τον ρόλο του ο τουρκικός επεκτατισμός που δίνει στους λαθραίους ισλαμιστές της Ασίας το τελικό σπρώξιμο για να πηδήξουν τα υγρά εμπόδια που τους χωρίζουν με την Ελλάδα. Μαντέψτε ποιος είναι ο φορέας που χρηματοδοτεί αυτές τις υπηρεσίες… το Ελληνικό υπουργείο Υγείας με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ασφαλώς!

 

Στην όμορφη αλλά «κακοντυμένη» Θεσσαλονίκη ευδοκιμεί η παράνομη αφισοκόλληση μαρξιστικών και αναρχικών ομάδων, κομμάτων και από-κομμάτων: αντι-κρατικά, αντι-φασιστικά, αντι-χουντικά, αντι-εθνικιστικά, αντι-χρυσαυγιτικά συνθήματα στην συμπρωτεύουσα λοιπόν, καθ’όλη την διάρκεια του χρόνου. Ίσως γιατί οι Έλληνες και επισήμως δημοσκοπικά, εμπιστεύονται περισσότερο την διοίκησή τους στους χουντικούς της επταετίας 67-73, παρά στους δημοκράτες του 74-13. Ίσως επειδή οι «δημοκρατικά ευαίσθητοι» αριστεροί βλέποντας την επέλαση της Χρυσής Αυγής ακόμα και ύστερα από τις πολιτικές διώξεις εναντίον της, εκπέμπουν απεγνωσμένα σήμα κινδύνου. Οξύμωρο σχήμα η αντι-δημοκρατική λενινιστική άκρα αριστερά του προλεταριάτου, να κόπτεται υπέρ της δημοκρατίας και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και ανθρώπων, αλλά άβυσσος η ψυχή του μαρξιστή. Άλλα μηνύματα που περνούν οι αφίσες της «προόδου» είναι η απόλυτη ανοχή στην ομοφυλοφιλία, παιδοφιλία, κτηνοφιλία και αντιθρησκεία, πάντοτε στην υπηρεσία του παγκόσμιου χυλού, όπως γιαουρτλού, για να μην ξεχνούμε τους γείτονες εξ’ ανατολών και τα τουρκοσήριαλ που μας επιβάλουν οι καναλάρχες μας. 

Μέσα στην βίαια, απότομη και αφύσικη επέλαση του πολυπολιτισμού που πρεσβεύει ο δήμαρχος Μπουτάρης στην Θεσσαλονίκη, μοναδική νότα ελπίδας οι ονομασίες «Αλέξανδρος» πλείστων επιχειρήσεων, συλλόγων και του μαραθωνίου δρόμου της πόλης, όπως και το άγαλμα στον παραλιακό πεζόδρομο, που σε πείσμα της καταναγκαστικής λησμονιάς των εθνομηδενιστών, ακόμα μνημονεύουν το όνομα του μεγίστου Μεγάλου Έλληνα. Ακόμα και η ονομασία του μαραθωνίου στάθηκε κόκκινο πανί για τους αριστερούς ψηφοφόρους στη Θεσσαλονίκη, όπως μου είπε ένας συνεργάτης μου που μένει μόνιμα εκεί. Μία ακόμα νότα αισιοδοξίας ήταν η ζωντάνια του κόσμου που εξακολουθεί να βγαίνει από τα σπίτια του και να ψωνίζει στην λαβωμένη αγορά του εμπορικού κέντρου, να ποδηλατεί στους «συμβολικούς» ποδηλατοδρόμους, να συναναστρέφεται με φίλους ημέρα και βράδυ. Θαρρείς πως οι Θεσσαλονικείς αρνούνται να αποδεχθούν την οικονομική εξαθλίωση, αρνούνται να υποδουλωθούν στη Ευρώπης των τραπεζών και των αριθμών.

 

Πράγματι οι σύγχρονοι Μακεδόνες, γηγενείς ή πρόσφυγες της Ιωνίας και του Πόντου, αντιστέκονται, όσο είναι ακόμα παρόντες στην γη που τους γέννησε και τους φιλοξένησε και δεν εγκατέλειψαν την ιερή Ελλάδα για την ξενιτιά της «οικονομικής ευημερίας», κυνηγημένοι από τα μνημόνια της «ευρωπαϊκής σωτηρίας» και του ΔΝΤ. Ας ακολουθήσουμε το ελπιδοφόρο παράδειγμα ζωής των συμπατριωτών μας Θεσσαλονικέων λοιπόν και ας μην καταθέσουμε τα πνευματικά μας όπλα όπως είναι η ιστορική γνώση και η εθνική συνείδηση.