συστράτευση εναντίον του ανθέλληνα εχθρού

γράφει ο Νίκος Β.

Τί θα απαντούσες εάν ο τουρκικός στρατός κύρηττε τον πόλεμο στην Ελλάδα αύριο το πρωί και η πατρίδα σε καλούσε να υπηρετήσεις, επιτελώντας το καθήκον σου; 

Θα απαντούσες δίχως δεύτερη σκέψη "φεύγω αμέσως" για τον τόπο συγκέντρωσης που αναγράφει το φύλλο πορείας αφήνοντας πίσω μου οικογένεια και επαγγελματικές υποχρεώσεις, ή μήπως...θα αρνιόσουν την συμμετοχή σου αιτιολογώντας την λιποταξία λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στο ελλαδικό κράτος;  Ανυπακούοντας δηλαδή στην επιστράτευση επειδή ο ηγέτης του κράτους τυγχάνει να είναι πολιτικό πρόσωπο που δεν είναι της αρεσκείας σου και τον θεωρείς ανάξιο, πολιτικάντη, κλέφτη ή ακόμα και προδότη; Θα φυχομαχούσες επειδή έτσι θέλεις να εκδικηθείς τους πολιτικούς που σε κατέτρεξαν στην πολιτική σου ζωή, αφαιρώντας σου περιουσία, σπίτι και αξιοπρέπεια; Ποιοί θεωρείτε θα είναι οι περισσότεροι, οι μεν ή οι δε; 

Πολύ φοβούμαι πως σήμερα οι ανυπότακτοι συμπατριώτες μας θα είναι αριθμητικά οι περισσότεροι επειδή έτσι σκέφτεται κάτω από αυτές τις συνθήκες η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Το παράδειγμα αυτό είναι για κάποιους ακραίο ή απόμακρο, για άλλους το εντελώς αντίθετο. Δείχνει όμως με γλαφυρό τρόπο την τεχνητή διάσπαση των Ελλήνων πολιτών για ζητήματα που αφορούν την οικονομική καθημερινότητα και άπτονται συνήθως της πολιτικής και της κρατικής λειτουργίας. Για την διάσπαση αυτή φροντίζουν ανελλειπώς το κοινοβουλευτικό καθεστώς με την πολυδιάσπαση των πολιτικών κομμάτων αλλά και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ της πλουτοκρατίας. Στην υπηρεσία του καθεστώτος βρίσκονται οι παρακρατικές συμμορίες, αλλά και τα σώματα ασφαλείας που εξ'ορισμού υπακούουν στις εντολές της πολιτικής τους ηγεσίας. 

Η "ποδοσφαιροποίηση ή οπαδοποίηση" αυτή συντηρεί αντίρροπες δυνάμεις μεταξύ του λαού έτσι ώστε να εξασθενίζει η συνισταμένη τους, που μπορεί (και οφείλει) να εκτοπίσει την αντιλαϊκή και αντεθνική ισχύ του καθεστώτος. Βλέπουμε τους αντεξουσιαστές που χτυπούν τυφλά τα σώματα ασφαλείας, αφού πρώτα τους στοχοποιήσουν για "φασισμό". Καλυμμένοι τον αντεξουσιαστικό τους μανδύα και ευνοούμενοι από το δικαστικό σύστημα, χτυπούν αμφότερους τους κρατικούς λειτουργούς και τους ιδεολογικούς εχθρούς τους, δηλαδή τους υποτιθέμενους συνοδοιπόρους της αστυνομίας, τους κακούς φασίστες ή αλλιώς "το μακρί δεξί χέρι του συστήματος". 

'Ασχετα εάν έλκεται ή απωθείται κανείς από κάποια ιδεολογία, γεγονός είναι πως η θεωρία των δύο άκρων και η διαρκή συντήρησή της είναι εις όφελος του καθεστώτος και φυσικά των ξένων συμφερόντων που το στηρίζουν. Ο πολίτης συνήθως επιλέγει ιδεολογικό στρατόπεδο ή επιλέγει να είναι απαθής απέναντι στα πολιτικά τεκταινόμενα. Η πρώτη επιλογή συμβαδίζει με την ρήση του Σόλωνα πως καθένας οφείλει να παίρνει το μέρος μίας παράταξης παρά να μένει αμέτοχος. Η δεύτερη επιλογή του να απέχεις από την ιδεολογική και πολιτική διαμάχη καπηλεύεται πανεύκολα από το καθεστώς αφού αφομοιώνει ταχύτατα τον απαθή και φιλήσυχο "νοικοκυραίο" στους "μετριοπαθείς και δημοκρατικούς" κομματικούς σχηματισμούς του. Ακόμα και ο συνεπής αμέτοχος που στις εκλογές ψηφίζει λευκό / άκυρο δεν μπορεί να ανατρέψει την καταστροφική πορεία της Ελλάδας και κατ'επέκταση του ίδιου του εαυτού του. Οι ψήφοι αυτές δεν καταμετρούνται.

Έως σήμερα οι περισσότεροι ενεργοί πολίτες, θιασώτες κάποιας ιδέας ή ενός πολιτικού χώρου όντας κατασταλαγμένοι και ενίοτε στρατευμένοι σε αυτή, δεν αλλάζαν άποψη επειδή δεν τους άφηνε το περιβάλλον τους ή λόγω εγωισμού δεν παραδέχονται την οποιαδήποτε αλλαγή ιδεολογίας. Ήταν περιχαρακωμένοι δηλαδή εντός των ορίων μίας ιδεολογίας και συγχρόνως πολέμιοι εναντίον του ιδεολογικού τους αντιπάλου. Αυτό αναπόφευκτα τους έκανε να μεροληπτούν δηλαδή απομακρύνονταν από την αντικειμενική σκέψη και κρίση. Ακόμα και όταν ο ιδεολογικός τους αντίπαλός ξεστομίσει ή γράψει κάτι ορθό, εκείνοι καχύποπτα παρερμηνεύουν τις προθέσεις του και εναντιώνονται στην τοποθέτησή του. Η εμπάθεια αυτή είναι η χειρότερη μορφή τύφλωσης και συναντάται ευρέως σε όλα τα κοινωνικά και μορφωτικά στρώματα. Ο πρώτος διδάξας είναι ο επαγγελματίας πολιτικός και ο δημοσιογράφος που δυστυχώς αποτελούν το πρότυπο σε όλους τους λαούς.

Τα τελευταία 3 χρόνια του μνημονίου της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής ή αλλιώς του ελληνικού εθνικισμού έφερε την ανατροπή, με αποκορύφωμα την εκτίναξη της εκλογικής της δύναμης από 0,3 σε 17% όπως αποτυπώνεται στις αληθινές δημοσκοπήσεις που σκόπιμα δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Επί δεκαετίες η Χρυσή Αυγή σταθερά αποκλεισμένη από την προβολή των καναλιών είχε επίγνωση πως η «δημοκρατική» πραγματικότητα στην χώρα μας δεν την ευνοεί. Τουναντίον δεν επιζητούσε να  ανατρέψει το κοινοβουλευτικό καθεστώς βίαια με την μορφή επανάστασης ή στρατιωτικής επιβολής. Περιοριζόταν να κάνει φιλοσοφική και ιδεολογική κριτική στα έντυπά της, προσπαθώντας έτσι να διαπαιδαγωγήσει όσο το δυνατόν περισσότερους εθνικιστές ιδεολόγους. 

Τα τελευταία 3 χρόνια λόγω της πρωτοφανούς φτώχειας αλλά και ιδεολογικής αφύπνισης του ελληνικού λαού που έντεχνα ομολογουμένως έφερε η χούντα του μνημονίου, η «δημοκρατική» πραγματικότητα και οι κανόνες του πολιτεύματος, ασφαλώς ευνόησαν τα εκλογικά συμφέροντα της Χρυσής Αυγής. Σε συνδυασμό με τον ευφυή πολιτικό σχεδιασμό του Νίκου Μιχαλολιάκου η απήχησή της αυξήθηκε στην εκλογική βάση, όποια και να είναι η πολιτική αντίδραση των αντιπάλων της. Ακριβώς κατά την συγκυρία αυτή επέλεξε το καθεστώς να φυλακίσει την ηγεσία και διαρκώς να προσπαθεί να την θέσει εκτός νόμου με σαθρές κατηγορίες. Σε πλήρη πανικό αλλά και υπό ασφυκτική πίεση των διεθνών επιβουλέων της Ελλάδας το καθεστώς εξαπέλυσε συκοφαντική επίθεση από τα ΜΜΕ και ακολούθως μεθόδευσε την δολοφονία 2 μελών του κόμματος, περνώντας τρομοκρατικό μήνυμα στην εκλογική βάση της Χρυσής Αυγής. Ακολούθως η αίτηση αποφυλάκισης της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής απερρίφθη δίχως σοβαρή αιτιολόγηση, ενισχύοντας το αστήρικτο της πρωτοφανούς προφυλάκισης στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά.

Ποιος νομίζετε λοιπόν ότι είναι δικαιότερος, η υπομονετική Χρυσή Αυγή που πολιτεύεται με τους κανόνες του καθεστώτος, ή το καθεστώς που βλέποντας πως χάνει τον πολιτικό πόλεμο, καταπατά παράφορα το σύνταγμα και τους νόμους που υποτίθεται πως προστατεύει; Άνεξάρτητα με την πρότερη κομματική ή ιδεολογική τοποθέτηση το χρέος μας εν μέσω της καταιγίδας της αλλόφρονης χούντας του μνημονίου είναι να συστρατευθούμε με τον προφανή εχθρό του καθεστώτος, που σήμερα είναι ο εθνικισμός και ο οποίος εκπροσωπείται στην δεδομένη χρονική συγκυρία από την Χρυσή Αυγή. Απευθύνομαι στους έως σήμερα πολιτικούς αντίπαλους του εθνικισμού και τους φωνάζω συνειδητά: "Ο εχθρός του εχθρού σου είναι φίλος".

Συστρατευθείτε Έλληνες με τον εθνικισμό έως ότου αποτινάξουμε την σκλαβιά της κλεφτοκρατίας, της παγκοσμιοποίησης και του ξένου τοκογλύφου δυνάστη. Συνδεθείτε με τους δεσμούς του αίματος και της τιμής μεταξύ σας ως μέλη ενός εθνικού συνόλου, του ισχυρότερου δεσμού στην φύση. Όποιες διαφορές και αντιπάθειες είχατε ως σήμερα παραμερίστε τις έως ότου γκρεμίσουμε τους σφετεριστές της πλούτου μας, της ιστορίας μας αλλά και της δικαιοσύνης. Η νίκη αυτή πρέπει να επιτευχθεί με πολιτικά μέσα και όχι με τα όπλα, διαφορετικά δεν θα στηρίζεται στην πλατιά λαϊκή βάση. Αυτή είναι και η δυσκολότερη νίκη αφού προϋποθέτει την υπέρβαση του "εγώ" και την εξύψωση του "εμείς". Η νίκη αυτή είναι όμως και η πιο στέρεα σε βάθος χρόνου. 

Όταν ξημερώσει η ευλογημένη μέρα που το τέρας της παγκοσμιοποίησης ηττηθεί ολοκληρωτικά στην πατρίδα μας, και κατ' επέκταση στην ελεύθερη Ευρώπη, τότε ας ασχοληθούμε με αυτά που μας χωρίζουν και ας συνθέσουμε το νέο πολίτευμα, απαλλαγμένο από την παθογένεια της πλασματικής δημοκρατίας, εμπλουτισμένο από την πραγματική αριστοκρατία, απαλλαγμένο από τον νεποτισμό και τα πολιτικά τζάκια, τους επαγγελματίες πολιτικούς και τους άδικους δικηγόρους. Το παρήγορο είναι πως ο Έλληνας αρχίζει και δραστηριοποιείται πολιτικά μέσα από ποικίλα κινήματα και ομάδες αλληλεγγύης, μετά το τεσσαρακονταετή λήθαργο στο οποίο τον έριξε η μεταπολιτευτική επίπλαστη ευημερία. Προετοιμάζει έτσι τον εαυτό του για την αληθινή δημοκρατία ή καλύτερα την πολυπόθητη αξιοκρατία. Κτίζεται η νέα γενιά Ελλήνων που δεν θα μισούνται εξ'αιτίας ιδεολογικών ή ταξικών διαφορών, αλλά θα πορεύονται μαζί υπό την σκέπη της κοινής εθνικής καταβολής.