21η Νοεμβρίου γιορτάζει μόνο ο ήρωας, όχι ο πράκτωρ ή ο προδότης

γράφει ο Νίκος Β.

Σήμερα 21 Νοεμβρίου εορτάζει ο ελληνικός στρατός και η ελληνική πολεμική αρετή. Επίκαιρη λοιπόν θα μπορούσε να είναι η συζήτηση για τον πολεμιστή ήρωα καθώς και τον πολεμιστή προδότη. Πώς όμως σκέφτεται ένας προδότης πριν περάσει το όριο και ενταχθεί στο αντίπαλο στρατόπεδο; Ποιά είναι η δύναμη που τον σπρώχνει στην προδοσία; Είναι μήπως η ισχύς του αντιπάλου, η ματαιότητα της αντίστασης όταν ο πόλεμος έχει κριθεί, η δειλία του χαρακτήρος του, ή η φοβία για την ζωή του κατά την διάρκεια του πολέμου; 'Η μήπως κάτι άλλο πιο άθλιο και ευτελές;

Για να απαντήσουμε πρέπει να διασαφηνιστούν οι όροι του ρίψασπι, του πράκτορα και του προδότη. Διαφορετικό είναι να καταθέτεις τα όπλα κατά την έκβαση της μάχης (ρίψασπις), άλλο να υποκρίνεσαι και να προκαλείς συστηματικά δολιοφθορές στην παράταξή σου (πράκτορας) και άλλο να περνάς συνειδητά στο αντίπαλο στρατόπεδο (προδότης).

Αναμφίβολα οι ριψάσπιδες είναι περισσότεροι από τους προδότες και τους πράκτορες και καταλήγουν συνήθως αιχμάλωτοι πολέμου. Η γνώμη μου είναι πως ο ανθρωπισμός ταιριάζει απέναντι στον ρίψασπι δηλαδή αυτόν που παραδόθηκε εξαιτίας του φόβου του ή της ματαιότητας της αντίστασης. Δεν μπορούν όλοι να είναι ήρωες και απαρνητές της ζωής τους, ιδιαίτερα όταν η αντίσταση στον εχθρό αποβαίνει μάταια. Πρόσφατο πολιτικό παράδειγμα είναι ο χρυσαυγίτης E. Μπούκουρας. 

Συγκρίνοντας καλύτερα την προδοσία με την πρακτορεία, καταλήγω πως ο πράκτορας είναι αναμφίβολα γενναιότερος από τον προδότη. Δεν μπορεί όμως ένας πράκτορας να χαρακτηριστεί και ήρωας, αφού προσποιείται αλλότρια ταυτότητα και υποσκάπτει εν κρυπτώ την παράταξη με την οποία συστρατεύεται φανερά. Δεν μπορεί ούτε φυσικά να χαρακτηρισθεί και δειλός αφού ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει η ζωή του στην περίπτωση που αποκαλυφθεί η αποστολή του. Ο πράκτορας είναι στην ουσία ένας υψηλά αμειβόμενος ηθοποιός που διακινδυνεύει με τίμημα την ίδια την ζωή του, στην περίπτωση που το υποκριτικό του ταλέντο δεν "εκτιμηθεί δεόντως" από το ακροατήριό του. Παραδείγματα πρακτόρων στην σύγχρονη πολιτική σκηνή που εξαπάτησαν τον λαό είναι πολυάριθμα και προέρχονται από όλους τους πολιτικούς χώρους. Ξεχωρίζουν οι Σαμαράς, ΓΑΠ, Τούρκογλου, Δαμανάκη, Ν. Ζαχαριάδης και πλείστοι εβραιογενείς ελληνόφωνοι πολιτικοί, όπως παλαιότερα ο Ελευθέριος Βενιζέλος.


Ο προδότης ή αλλιώς λιποτάκτης ή αποστάτης είναι συνήθως ποταπός χαρακτήρας και διαφέρει από τον ριψάσπι, αφού η εγκατάλειψη της θέσης του αποσκοπεί στο ίδιο όφελος και τον εύκολο πλουτισμό. Ας θυμηθούμε πως στον πόλεμο η λιποταξία επιφέρει την θανατική ποινή. Στην πολιτική σκηνή όμως ο προδότης μιας κομματικής παράταξης ενδέχεται να αλλαξοπιστήσει για δύο λόγους. 

-Πρώτον προδοσία χάριν οικονομικών ανταλλαγμάτων, παραδείγματα στην σύγχρονη πολιτική σκηνή είναι κατά την γνώμη μου οι Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης και Αλεξόπουλος οι οποίοι προέρχονται από τον πατριωτικό χώρο. 
-Δεύτερον προδοσία ή αποστασία για ιδεολογικούς λόγους. Με την σειρά της η προδοσία αυτή χωρίζεται σε δύο υποκατηγορίες. 
Πρώτον όταν η αποχώρηση γίνεται επειδή το στέλεχος παραπλανήθηκε και μετάνιωσε για την ιδεολογική του συστράτευση με κάποιο πολιτικό κόμμα. Παραδείγματα έχουμε από τον αριστερό χώρο με γνωστότερους τους Τάκη Λαζαρίδη, Ελευθέριο Σταυρίδη και Γεώργιο Γεωργαλά. 
Δεύτερον επειδή κατά την γνώμη του αποστάτη το κόμμα του παρέκκλινε της ιδεολογίας του και έτσι το στέλεχος απλώς αποχώρησε ή λιποτάκτησε σε άλλο κόμμα. Παραδείγματα έχουμε ξανά από τον χώρο της αριστεράς όπως οι Λ. Κύρκος, Β. Νεφελούδης, Λ. Μαυροδειδής.

Οι προδότες είναι οι πλέον επικίνδυνοι και αποτελεσματικοί στην αποστολή τους. Ιδιαίτερα όμως οι προδότες - ιούδες που αποσκίρτησαν για τα "30 αργύρια" παραμένουν αντιπαθείς στους πάντες ακόμα και στην όψιμη παράταξη στην οποία μεταπήδησαν. Αναφερόμενοι ξανά στον πολιτικό στίβο, οι προδότες έχοντας αλλάξει στρατόπεδο συνταράσσουν την προγενέστερη παράταξη από την οποία και προέρχονται και παρασύρουν μαζί τους αρκετούς υποστηρικτές. Ιδιαίτερα εάν υπήρξαν τα πλέον δημοφιλέστερα και προβεβλημένα στελέχη της προδομένης τους παράταξης, όπως έγινε με το ΛΑΟΣ. Με την αντεστραμμένη πολεμική τους και τις πολύτιμες γνώσεις τους υποσκάπτουν το προγενέστερο στρατόπεδο και καταδίδουν τις δομές του στον αντίπαλο. Συνηθως οι προδότες αυτοί γίνονται οι "εφιάλτες" που επιφέρουν το μοιραίο χτύπημα.

Η επιείκεια και ο ανθρωπισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουμε έναν ρίψασπι δεν μπορεί να επιδειχθεί για τον προδότη ο οποίος σκεπτόμενος με υλικά και ωφελιμιστικά κριτήρια προδίδει επαίσχυντα την παράταξή του. Επιείκεια δεν μπορεί να επιδειχθεί επίσης στον πράκτορα ή τον κατάσκοπο, ο οποίος υποκρίνεται συστηματικά υπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα ενταγμένος στο ημέτερο στρατόπεδο. Αυτά για να ξέρουμε ποιοι δικαιούνται να γιορτάζουν σήμερα 21 Νοεμβρίου ημέρα της πολεμικής αρετής των Ελλήνων. Τιμή λοιπόν στους ήρωες στρατιώτες, γνωστούς ή άγνωστους επειδή το ελλαδικό κράτος αδιαφορεί!

Όπως γιορτάζει σήμερα ο ελληνικός στρατός, έτσι δικαιούνται να γιορτάζουν και οι στρατευμένοι στην πατριωτική ιδέα πολιτικοί άνδρες και γυναίκες που πολεμούν το διεφθαρμένο καθεστώς των προδοτών και πρακτόρων του διεθνούς σιωνισμού και της παγκοσμιοποίησης. Τιμή στους διωκόμενους αγωνιστές του εθνικισμού που κρατούνται χωρίς άρση ασυλίας (το επουσιώδες), αλλά κυριότερα άδικα και χωρίς στοιχεία, με την φασιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης και την καθοδήγηση των ξένων επικυριάρχων της Ελλάδας. Έσσεται ήμαρ!